Jak ważne jest mieć Babcię z prawdziwego zdarzenia wiedzą Ci, którzy taką posiadali, od której doświadczyli babcinego ciepła, troski, zrozumienia, dobrej rady, wsparcia. Taka babcia buduje ego człowieka na całe życie, bo jest osobą, przez którą czujemy się emocjalnie pełnosprawni.
Są też babcie 2 w 1, które z powodu nieodpowiedzialności rodziców muszą przejąć rolę matki. Są babcie nadopiekuńcze - te usilnie chcą przejąć rolę matki, na zachowanie których ich synowe przewracają oczami. Są babcie, które odeszły za szybko - nim zdążyliśmy je poznać lub takie, których nie pamiętamy.
Ale są też babcie, których może lepiej jakby w ogóle nie było: babcie nieobecne w życiu wnucząt, choć żyjące, ale w nosie mające swoje wnuki; babcie faforyzujące tylko niektóre wnuczęta; babcie karzące - napominające i widzące wnuki jako uosobienie zła wcielonego. I te właśnie sieją największe spusztoszenie w sercach wnuków i ranią najbardziej.
W szkole podstawowej kiedy słyszałam, że koleżanki idą po szkole do babci na obiad, myślałam sobie "ale mają fajnie". Trochę w duchu im tego zazdrościłam. Ja mogłam jedynie (lub aż!) zapukać do sąsiadów: z pod 2, żeby pogadać na wszystkie tematy świata i z pod 3, żeby móc pooglądać brazylijskie telenowele i pobawić się w ulubiony kiosk ruchu, w którym mogę posprzedawać trochę gazet czy kosmetyków, pouderzać w wielki kalkulator, powydawać grosiki, które zawsze stały na meblach w szklanym kuflu. Sąsiedzi traktowali mnie jak prawdziwą wnuczkę, za co wdzięczna im będę do końca swoich dni.
Tak trochę z obserwacji i trochę z własnego podwórka - kiedy wnuki nie czują takiej prawdziwej obecności dziadków, szukają jej w innych osobach. Ja odnalazłam wspaniałe babcie, dzięki którym mam wielki szacunek i cierpliwość do seniorów.
Oto moje laurki dla kochanych Babć:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz